Σε προηγούμενο άρθρο μου παρουσίασα το φαινόμενο της προσπάθειας επιβολής της δικής μας άποψης στους άλλους ανθρώπους χαρακτηρίζοντάς το δυσάρεστο. Αν το έχασες ή θέλεις να το ξαναδιαβάσεις πάτησε εδώ. Στο σημερινό άρθρο εκφράζω την άποψή μου για το τι θα συνέβαινε σε μία κοινωνία όπου όλοι θα συμφωνούσαν με όλους και πως η υγιής διαφωνία βοηθά τους ανθρώπους να εξελιχτούν και συμβάλλει τα μέγιστα στη δημιουργία μιας ισότιμης κοινωνίας.

Τι ακριβώς θα συνέβαινε μέσα σε μία κοινωνία αν δεν υπήρχε η αντίθετη άποψη, αν δηλαδή όλοι συμφωνούσαν με όλους; Πολύ απλά κάποιος θα εξέφραζε την άποψή του και όλοι θα την αποδέχονταν end of story. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς; Δεν θα υπήρχε καμία ουσιαστική επικοινωνία και καμία απολύτως εξέλιξη.

Το πιθανότερο είναι αυτός που θα εξέφραζε την άποψή του, θα μείωνε σταδιακά την ενέργεια, την ένταση αλλά και τον τρόπο επικοινωνίας που χρησιμοποιεί, καθώς δεν θα χρειαζόταν να καταβάλει προσπάθεια για να υποστηρίξει τα λεγόμενά του και όλοι οι άλλοι θα σταματούσαν να αντιδρούν σε οποιαδήποτε άποψη τούς κοινοποιείται, καθώς θα έχει γίνει σαφές και θα αποτελεί δεδομένο, η απόλυτη ταύτιση και συμφωνία απόψεων χωρίς καμία ένσταση ή διαφωνία. Θα χανόταν ο όρος της επικοινωνίας και η έκφραση μιας άποψης θα έμοιαζε περισσότερο με πρόσταγμα, γεγονός που θα προκαλούσε αλυσιδωτές αντιδράσεις στον πυρήνα της κοινωνίας. Η κοινωνία θα μετατρέπονταν σε μια κοινωνία όπου κάποιος προστάζει και οι υπόλοιποι ακολουθούν αδιαμαρτύρητα.

Ας δούμε τώρα τι συμβαίνει όταν εμπλεκόμαστε σε μία υγιής διαφωνία. Όταν κατά τη διάρκεια μίας συζήτησης διαφωνούμε με το συνομιλητή μας μπαίνουμε στη διαδικασία να ακονίσουμε το μυαλό μας. Βουτάμε στη γνώση και την εμπειρία μας με σκοπό να βρούμε τα κατάλληλα επιχειρήματα ώστε να στηρίξουμε την άποψή μας. Ερευνούμε, μαχόμαστε και εξελίσσουμε ακόμη περισσότερο την άποψή μας συνδυάζοντας όλες τις πληροφορίες που μας δίνει το μυαλό μας. Επιπλέον αναπτύσσουμε νέους τρόπους και δεξιότητες με σκοπό να επικοινωνήσουμε καλύτερα με το συνομιλητή μας. Παράγουμε ενέργεια πνευματική και σωματική εξασκώντας τα όρια και τις αντοχές μας. Βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου και αποκτάμε ενσυναίσθηση στην προσπάθειά μας να γίνουμε κατανοητοί. Μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε, διαμορφώνουμε το χαρακτήρα και την προσωπικότητά μας. Ακούμε το συνομιλητή μας, προβληματιζόμαστε και αποκτάμε κριτήριο. Δεχόμαστε και αλλάζουμε άποψη. Με απλά λόγια εξελισσόμαστε σαν άνθρωποι.

Παρατηρώ ότι το φαινόμενο της επιβολής της δικής μας άποψης στους άλλους ανθρώπους δημιουργεί αναστάτωση, κοινωνικό διχασμό, προάγει το φανατισμό και τοποθετεί εξωφρενικές ταμπέλες στους ανθρώπους κατακερματίζοντας την ισοτιμία στις ανθρώπινες σχέσεις. Επιπλέον ακρωτηριάζει σκέψεις και εξαλείφει ιδέες φιμώνοντας και καταπατώντας τα ανθρώπινα δικαιώματα, θέτοντας σε κίνδυνο την ανθρώπινη ελευθερία. Δυστυχώς έχει προχωρήσει τόσο ώστε να γίνεται αντιληπτό από έναν απλό παρατηρητή.

Ο μόνος τρόπος για να το εξαλείψουμε είναι να το παρατηρήσουμε και εφόσον το αντιληφθούμε να το επισημάνουμε τόσο στον εαυτό μας όσο και στους γύρω μας, ενημερώνοντάς τους για τις δυσμενείς του επιπτώσεις και τουλάχιστον εμείς οι ίδιοι να το απορρίψουμε.

Τα λέμε στο επόμενο άρθρο..