Στο προηγούμενο άρθρο μου εξέφρασα την άποψή μου για το τι θα συνέβαινε σε μία κοινωνία όπου όλοι θα συμφωνούσαν με όλους και πως η υγιής διαφωνία βοηθά τους ανθρώπους να εξελιχτούν και συμβάλλει τα μέγιστα στη δημιουργία μιας ισότιμης κοινωνίας. Αν το έχασες ή θέλεις να το ξαναδιαβάσεις πάτησε εδώ. Με αφορμή την επέτειο της απελευθέρωσης της τουρκοκρατούμενης γενέτειράς μου το 1912, η οποία γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 16 Οκτωβρίου με την μεγάλη μαθητική παρέλαση που πραγματοποιείται στο κέντρο της πόλης, αποφάσισα να γράψω δύο λόγια για τις εθνικές μας επετείους αλλά και να μοιραστώ μαζί σου την εμπειρία μου από τις μαθητικές παρελάσεις.

Σίγουρα έχεις παρακολουθήσει διάφορα βιντεάκια που κυκλοφορούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα οποία κάποιο άτομο ρωτάει τους περαστικούς κυρίως τους νέους ανθρώπους, για το τι γιορτάζουμε στις μεγάλες εθνικές επετείους μας όπως είναι η 28η Οκτωβρίου και η 25η Μαρτίου. Κάποιες από τις απαντήσεις προκαλούν γέλια και άλλες προβληματισμό για την άγνοια των Ελλήνων πολιτών για δύο από τα μεγαλύτερα γεγονότα της ιστορίας μας.

Είναι φανερό πως κάποιοι από τους συμπολίτες μας δεν δίνουν την προσήκουσα σημασία σε δύο από τις μεγαλύτερες γιορτές του ελληνικού έθνους. Για αυτούς, οι συγκεκριμένες ημερομηνίες αποτελούν ευκαιρίες για ρεπό (αργία), καφέ και ανάρτηση πλήθους φωτογραφιών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ειλικρινά το σέβομαι αλλά δεν το συμμερίζομαι.

Για εμένα οι εθνικές μας επέτειοι αποτελούν ημέρες υπερηφάνειας, δόξας και τιμής των ηρώων του Ελληνικού έθνους. Είμαι πολύ τυχερός για το γεγονός ότι στα σχολεία που φοίτησα γιορτάζαμε τους ήρωες αυτούς με μεγαλοπρεπείς τιμές, διοργανώνοντας σχολικές γιορτές σε πολλές από τις οποίες είχα την τύχη να συμμετέχω. Επίσης με μεγάλη μου χαρά συμμετείχα στις σχολικές μας παρελάσεις αποτίνοντας τον ελάχιστο φόρο τιμής στους ήρωες του έθνους.

Από μικρή ηλικία, συγκεκριμένα στην τέταρτη τάξη του δημοτικού ξεκίνησα να συμμετέχω στις μαθητικές παρελάσεις. Στις περισσότερες εξ αυτών συμμετείχα ως διμοιρίτης λόγω του ύψους μου. Κατά τη διάρκεια της παρέλασης καθήκον του διμοιρίτη είναι να υψώνει προειδοποιητικά το δεξί χέρι με την παλάμη στραμμένη προς τα μέσα στο ύψος του Α΄ Δείκτη και να το κατεβάζει απότομα στο ύψος του Β΄ Δείκτη ώστε το τμήμα να στρέφει ταυτόχρονα το κεφάλι δεξιά βλέποντας προς το τιμώμενο πρόσωπο. Στο ύψος του Γ΄ Δείκτη κάθε σειρά επαναφέρει το κεφάλι εμπρός. Κάθε χρόνο απολάμβανα τη συμμετοχή μου στις μαθητικές παρελάσεις ωστόσο υπάρχει μία χρονιά όπου οι κακοτοπιές με ανάγκασαν να μη συμμετάσχω σε καμία από τις 3 μαθητικές παρελάσεις.

Δύο χρόνια έπειτα από την πρώτη μου συμμετοχή σε μαθητική παρέλαση και ενώ βρισκόμουν στην έκτη τάξη του δημοτικού, μου ανακοινώθηκε ότι θα αναλάβω για πρώτη φορά τη θέση του διμοιρίτη γεγονός που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Οι πρόβες ξεκίνησαν, με καθημερινή εξάσκηση στο βήμα της παρέλασης, τα εμβατήρια ηχούσαν στα αυτιά μου θριαμβευτικά και τα όνειρα για μία εντυπωσιακή εμφάνιση που θα άφηνε εποχή ανέβαζαν την αυτοπεποίθησή μου στα ύψη.

Οι μέρες πέρασαν με απίστευτη ταχύτητα και η μεγάλη στιγμή της πρώτης παρέλασης στις 16 του Οκτώβρη έφτασε. Τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τη μεγάλη αυτή στιγμή, εκτός βέβαια από τον πυρετό ο οποίος ξεπέρασε τους 38 βαθμούς Κελσίου και με ανάγκασε να παραμείνω κλινήρης χάνοντας την παρέλαση. Μεγάλη απογοήτευση για ένα δωδεκάχρονο αγόρι ωστόσο δεν με πήρε από κάτω καθώς η επόμενη παρέλαση αυτή της 28ης Οκτωβρίου απείχε λιγότερο από δύο εβδομάδες. 

Λίγες μέρες μου πήρε για να αναρρώσω και να επανέλθω στην καθημερινότητά μου και αμέσως ξεκίνησα για ακόμη μία φορά τις πρόβες κάνοντας παράλληλα νέα όνειρα. Παρότι πρόσεχα πολύ, μία μόλις ημέρα πριν την παρέλαση κατάφερα να στραμπουλίξω το πόδι μου παίζοντας ποδόσφαιρο με τους φίλους μου σε μία αλάνα. Εκείνο το βράδυ είναι από τα λίγα βράδια της ζωής μου που έκλαψα τόσο πολύ και το θυμάμαι σαν να είναι χθεσινό. Η μόνη εξήγηση που μπορούσε να δώσει τότε το παιδικό μυαλό μου είναι ότι με βρήκε κάποιου είδους κατάρα μάλλον η κατάρα των παρελάσεων.

Όσον αφορά την τρίτη παρέλαση εκείνης της χρονιάς, φυσικά αναφέρομαι στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου είχα δηλώσει ρητά αρκετούς μήνες νωρίτερα ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχω με σκοπό φυσικά να ξορκίσω την κατάρα. Πράγματι εκείνη την ημέρα ήμουν απόλυτα υγιής και πήγα να παρακολουθήσω την παρέλαση παρέα με ένα φίλο μου.

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της παρέλασης μου έπεσε το φυσοκάλαμο το οποίο είχα μαζί μου για να πετάξω στραγάλια ως είθισται σε αυτούς που παρελαύνουν και έσπασε, στη συνέχεια έσκισα το μπουφάν μου καθώς σκάλωσε σε μία κολόνα και τέλος κατά την επιστροφή μου από την παρέλαση σκόνταψα σε μία λακούβα και έπεσα μέσα στις λάσπες. Καλά πήγε αυτό!

Εν κατακλείδι θεωρώ ότι οι εθνικές μας επέτειοι αποτελούν ημέρες υπερηφάνειας, δόξας και τιμής των ηρώων του ελληνικού γένους και φυσικά είμαι ενάντια σε οποιαδήποτε ιδέα, άποψη ή πρόταση περί της κατάργησής τους. Ελπίζω περισσότεροι Έλληνες πολίτες να εκμεταλλευτούν τη δωρεάν γνώση που προσφέρουν τα σχολεία ή ακόμα και το διαδίκτυο μέσω των μηχανών αναζήτησης όπως για παράδειγμα η google ή τις ψηφιακές εγκυκλοπαίδειες όπως είναι η ιστοσελίδα Wikipedia και να ενημερωθούν για τις εθνικές μας επετείους.

Εσύ γνωρίζεις τι γιορτάζουμε στις εθνικές μας επετείους;

Τα λέμε στο επόμενο άρθρο..